Protoewangelia Jakuba
Autor: Święty Jakub
Lata płyną i czas ucieka, a lud boży ma nadzieję, że opuści ważną lekcję z historii, jaką wyczyta z listów Wiernego Apostoła, Świadka większości wydarzeń, w których brałem udział i udowadniałem światu, że mam od Ojca nieskończoną moc oddziaływania na ludzi i stworzenia. Poprzez Jakuba daję możliwość prześledzić całe Moje Bóstwo, począwszy od prób nawracania drogą słowną, poprzez cuda natury materialnej jak rozmnożenia, ingerencję w dusze i ciało istot żywych, a także przejście ze stanu materialnego w duchowy, co miało miejsce na Górze Przemienienia. Otworzyłem tym samym przestrzeń w świadomości uczniów, aby mogli łatwo, przyrodzonym wzrokiem dojrzeć w świetle patriarchów, którzy w starym testamencie zamknięci byli przed okiem ludzkim. Tak pozostało do dzisiaj dla większości ludzi. Nie widzą wzrokiem swym duchów, ale przeżywają ich namacalny wpływ nacisku na wolę i zmysły. Pozwala to połączyć plan duchowy, jaki piszemy z Rodziną co dnia, z cielesnymi, materialnymi, fizycznymi przesunięciami w sferze widzialnej, które dokonuje człowiek. To wielkie świadectwo Jakuba, które nosił w sobie i dał upust, zeznając o tym, co widział i wiedział, w tym, że Matka Moja pochodziła ze szlachetnej rodziny, której nikt w Izraelu nie odważył się szykanować i na tym dywanie przyjęła Słowo Wcielenia. Przyjmuje się w Kościele, że to pismo nie należy do kanonu ksiąg świętych. To niedopatrzenie, usuwające z drogi zbawienia tę część Żydów, którzy pozostali wierni od początku do końca i których potępiać nie można. To Bracia i Siostry, choć o nich Biblia nie wspomina. Drobne nieścisłości naniesione z biegiem lat nie rujnują wartości tego tekstu, coraz bardziej potrzebnego, żeby zrozumieć otaczający świat, w którym duch zaczyna być widoczny.